Το ηλεκτρονικό εισιτήριο μας μάρανε…
Από την 1η Αυγούστου τα δρομολόγια του προαστιακού μειώθηκαν δραματικά, εν αναμονή των επεκτάσεων του, από τρία σε ένα ανά ώρα στη διαδρομή ΣΚΑ-Αεροδρόμιο και σε ένα ανά ώρα στη διαδρομή Κάτω Αχαρναί – Αεροδρόμιο, όπου όμως δεν φρόντισαν να υπάρχει άμεση και συχνή ανταπόκριση με άλλο μέσο π.χ. λεωφορεία. Αυτή η νέα κατάσταση, έρχεται να συμπληρώσει την διάλυση των ΜΜΜ στην περιοχή μας που είχε ήδη ξεκινήσει με την αραίωση των δρομολογίων του ΟΣΕ και των λεωφορείων Α10 και Β10, αλλά και με την αντικατάσταση του Γ9 που μας ένωνε με το κέντρο από το 755 που σταματά στα Κάτω Πατήσια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις συνεχείς βλάβες, τις καθυστερήσεις τα ανεκτέλεστα δρομολόγια, και την εγκατάλειψη των βοηθητικών υποδομών π.χ. μη λειτουργία του ασανσέρ στο ΣΚΑ, καθιστούν τις μετακινήσεις από και προς το Μενίδι ανυπόφορες, αργές και αναξιόπιστες.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η κατάργηση των δρομολογίων συμπίπτει με την προετοιμασία εφαρμογής του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, το οποίο αποτελεί, εκτός από το φακέλωμα των επιβατών, ένα ακόμη μέτρο είσπραξης χρημάτων από το κράτος. Ειδικά, για τα απομακρυσμένα προάστια όπως το Μενίδι η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Η χρέωση θα είναι κλιμακούμενη με την απόσταση και συνεπώς ακριβαίνει κατά πολύ τις μετακινήσεις μας την στιγμή που αυτές υποβαθμίζονται. Ως αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας, των καθυστερήσεων και της αυξανόμενης ακρίβειας πολύς κόσμος που χρησιμοποιούσε αυτές τις συγκοινωνίες για να πάει στη δουλειά του έχει στραφεί στα Ι.Χ., ενώ όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα αυτής της εναλλακτικής, βιώνουν τον αποκλεισμό και τη μιζέρια στις μετακινήσεις τους.
Η διάλυση του τομέα των συγκοινωνιών εντάσσεται στη συνολικότερη υποβάθμιση των γειτονιών μας – Μενίδι, Λιόσια, Ασπρόπυργος, Ελευσίνα – που αποτελούν τη χαβούζα της μεγαλούπολης. Εδώ, συγκεντρώνονται τα εργοστάσια, οι χωματερές, τα κέντρα διακίνησης των ναρκωτικών αλλά και τα σπίτια μας, τα σπίτια των εργαζομένων οι οποίοι αποκλείονται πλέον από ποιοτικές δημόσιες συγκοινωνίες. Είναι φως φανάρι ότι το κράτος, πιστό στις επιταγές των πλουσίων, μας φτύνει στα μούτρα τη στιγμή που δεν υπολογίζει τις περιοχές μας στο σχεδιασμό των μελλοντικών επεκτάσεων του συγκοινωνιακού δικτύου, σε αντίθεση με άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου που ζουν πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες.
Τελικά, εμείς τι κάνουμε απέναντι σ’ όλα αυτά; Συμβιβαζόμαστε γι’ ακόμα μια φορά κι ανεχόμαστε να χάνουμε το μισό από τον καθημερινό προσωπικό μας χρόνο στις μετακινήσεις υπό άθλιες συνθήκες; Η απάντησή μας είναι όχι. Προτάσσουμε την ανάγκη μας για αξιοπρεπή διαβίωση και απαιτούμε την αναβάθμιση των συγκοινωνιών αλλά και της περιοχής μας γενικότερα.
Υποβολή απάντησης